Het lukte me vanochtend niet echt om wakker te worden. Of dat nu kwam omdat Robin wat onrustiger was vannacht of dat ik al de weerstand aan voelde komen om aan het werk te gaan vandaag… ik weet het niet. Nadat ik me uit mijn bed had weten te schrapen en lekker gedoucht had ging het al wat beter. De mist uit mijn hoofd was vertrokken. Maar er was een gevoel van onrust voor in de plaats gekomen (lekker dan :-/).
Wat voel ik?
Ik wilde na het maken van mijn kopje thee als een soort van automatisch achter mijn computer gaan zitten. Gewoon beginnen met dingen doen: mail checken, belletje plegen, bericht maken voor Insta en FB (niet deze 😉), verder met de modules van mijn programma. Nee dacht ik: dat wil ik niet. Ik wil niet ‘dan maar aan de slag gaan’, want als ik met dit gevoel begin ben ik de hele dag door druk bezig, maar heb ik aan het einde van de dag niet lekker gewerkt. Dan blijf ik in het onrustige gevoel hangen, ben ik constant afgeleid en voelt het allemaal zo moeizaam aan.
Oké, computerscherm weer uit, mijn emotie & gedachten – dagboek erbij pakken en gaan schrijven. Wat voel ik? Welke gedachten gaan er door mijn hoofd?
Een stomme fout die me het leven kostte
Al schrijvend zag ik dat ik juist op zag tegen die kleine dingetjes die ik vandaag wilde doen: twee belletjes plegen en mijn aanbod voor een reading online gooien. Ik merkte op dat ik achter deze kleine to do dingen een ‘wat als…’- gedachte had. Ik kan hem wel bellen, maar wat als ik hem stoor? Ik kan dat bedrijf wel bellen, maar wat als ze nee zeggen tegen mijn verzoek? Ik kan die reading wel aanbieden maar wat als er niemand reageert, maar mensen er wel wat van vinden? Een hoop beren op de weg dus waardoor ik die weerstand en onrust voelde.
Even een uitstapje naar vorige week: ik had vrijdag een prachtige sessie bij Bracha Koster (Full Circle) waarin we naar een vorig leven terug zijn gegaan. Ik was in dat leven een man die een keuze had gemaakt die hem uiteindelijk het leven kostte. Hij had er niet bij nagedacht dat zijn actie misschien wel fout af zou kunnen lopen. Dat hij er voor doodgeknuppeld zou kunnen worden had hij helemaal niet voorzien. Hij voelde zich er zo verschrikkelijk dom over: hoe had hij zo’n stomme fout kunnen maken? De sessie ging nog een stuk dieper dan dit, maar voor nu is dit deel van belang.
Doordat ik dat toen heb meegemaakt is er in dit leven een enorme weerstand op het maken van fouten/de verkeerde keuze maken. Toen heb ik geen moment gedacht: wat als…? Om het in dit leven anders te doen, en de kans om doodgeknuppeld te worden voor een stomme fout te voorkomen, is “wat als…” bijna mijn mantra. Ik “moet” als het ware overal over nadenken. Voor elke situatie bekijken of het misschien verkeerd kan aflopen. Als het ware de vraag aan mijzelf stellen: kan ik hier dood aan gaan? Ik wist dat ik een denker ben, maar nu heb ik ook het inzicht waar dat vandaan komt en dat is heel waardevol.
Van onveilig naar veilig
Nu weet ik dat ik vroeger veel meer dingen eng vond om te doen, het liefst zat ik in mijn veilige holletje. En als ik daar toch buiten kwam dan probeerde ik maar zo stil en onzichtbaar mogelijk te zijn (zachtjes praten, kleine bewegingen, rustig zijn enz.). Mensen die mij als kind/puber al kenden kunnen dat denk ik wel beamen :-).
Gelukkig is dat extreme gevoel van onveiligheid gesleten. Door ervaring die ik op heb gedaan en door alle sh*t (mijn ‘bagage’) die ik dit leven al heb opgeruimd. Maar er zijn dus nog dingen die mijn systeem als gevaarlijk beschouwt.
Oké, dacht ik, wat vind ik dan nu nog gevaarlijk? Denk ik dat deze acties gevaarlijk zijn? Door het op te schrijven en te voelen wat er in mij gebeurt kan ik dat bij mijzelf nagaan.
Ik begon met bellen: bellen is ongevaarlijk. Dat kon ik opschrijven en voelen dat ik dat ongevaarlijk vond. Vragen is ongevaarlijk, aanbieden is ongevaarlijk. Die twee voelden ook goed aan. Toen kwam ik bij ‘mijzelf zijn…’ Wacht, ik kon het niet op schrijven: mijzelf zijn is ongevaarlijk kreeg ik niet op papier. Dat voelde nog als gevaarlijk. Ik keek nog wat verder. Waar ben ik dan bang voor? Nou ja, om dood te gaan. Een keuze (een stomme keuze) kan me mijn dood betekenen… (dat is immers wat ik in een vorige leven heb ervaren).
Bang voor de dood?
Ik ging nog een stapje dieper en vroeg mijzelf af: is dood gaan dan gevaarlijk?
Voor het antwoord maakte ik in mijn hoofd even een uitstapje:
Afgelopen 2 jaar is er iets in mij gebeurd. Door het hele C-gebeuren zag ik in dat wij “geprogrammeerd” zijn om bang te zijn voor de dood. O help als ik C krijg, dan ga ik dood. Ik kan er maar beter alles aan doen om het niet te krijgen. (En ik weet dat dit heeeeel erg kort door de bocht is, en dat lang niet iedereen dit zo voelt, maar ik zag het veel om mij heen gebeuren).
Ik begon me af te vragen: waarom zijn we zo bang voor de dood? Ben ik bang voor de dood? Enz. Ik zal niet het hele proces dat ik hierin doorlopen heb met je delen, dan wordt het wel een erg lang verhaal. Maar ik kwam tot een aantal mooie en bevrijdende inzichten voor mijzelf. Nu 2 jaar later voel ik dat ik er heel anders in sta: ik heb er geen behoefte aan om nu dood te gaan, maar ik heb wel de angst om (vroegtijdig) dood te gaan (grotendeels) losgelaten.
Dit besefte ik allemaal in een paar momenten in mijn hoofd en ik probeerde in mijn schrift te schrijven: dood gaan is ongevaarlijk.
En… dat lukte. Zonder haperen kwam het mijn pen uit. Wow! Ik kon ook voelen dat ik dit vanbinnen geloofde.
Mijzelf zijn én mijzelf laten zien
Dus als ik ben bang om mijzelf te zijn omdat ik dan misschien dood ga (doodgeknuppeld word om de keuzes die ik maak), maar ik niet bang ben om dood te gaan… Dan hoef ik ook niet bang te zijn om mijzelf te zijn. ‘Mijzelf zijn is ongevaarlijk’ schreef ik op. Nu lukte het wel!
Terwijl ik het opschreef voelde ik wel dat de hele lading er nog niet af is, maar ik voel dat er in mij een shift gemaakt is. Door alles wat ik de afgelopen jaren gedaan heb is het voor mij een stuk makkelijker, comfortabeler én ongevaarlijker om mijzelf te zijn én te laten zien.
Alleen mijn gedachten liepen daarin blijkbaar nog een beetje achter. De nieuwe overtuiging: jezelf zijn is ongevaarlijk was nog niet helemaal geland 😉.
Het briefje met mijn nieuwe overtuiging “mijzelf zijn is ongevaarlijk” hangt op mijn computer vandaag. Ter herinnering en om deze overtuiging even lekker goed in mijn systeem te verankeren 😃.
Maandreadings
Een van de dingen die ik vandaag spannend vond om te doen was om de ether in te gooien dat ik vanaf nu ook maandreadings ga doen. Waarom is dat spannend? In mijn familie en vriendenkring is dat wel een ‘beetje gek’ om: ten eerste daar in te geloven. En ten tweede om dat te kunnen.
En kijk, als ik het mijn familie en vrienden niet vertel dat ik dat doe is de kans vrij klein at ze daar achter komen. Zij scrollen namelijk niet dagelijks door mijn website om te kijken wat ik doe (als ze dat überhaupt ooit doen ;-)). Maar… als ik het op Facebook of Instagram zet… tja, dan is het openbaar. Dan kunnen zij dat bericht ook voorbij zien komen (en er dus wat van vinden).
Toch kon ik het na vanochtend wel doen, het “online gooien”. Yes!
Ben je benieuwd naar de maandreadings? Je leest er meer over op deze pagina.
